انسان فطرتاً دوست دارد از کسی که به او نعمتی داده قدردانی کند؛ هر کس که می‌خواهد باشد. اگر کسی روحیه حق‌شناسی و تشکر و قدردانی از کسی که به او نعمت داده نداشته باشد، لئیم است، پستی دارد، روح کوچکی دارد.

ما چون قدرت نداریم یک‌چیزی می‌گوییم و زیرش می‌زنیم و می‌گوییم نشد. کسی می‌تواند بگوید «لَا یُخْلِفُ الْمِیعَادَ» که قوت برای او باشد. گفته می‌بخشم می‌بخشد. گفته اگر فلان کار را بکنی بهشت می‌برم، می‌برد. چون قادر است. اگر کسی اعتقاد به قدرت خدا داشته باشد دعایش مستجاب است.

اگر انبیا الهی نبودند انسان راه خودش را نمی‌توانست پیدا کند. مکتب‌های انسانی را ببینید. مگر این‌ها انسان را به مقصد می‌رساند؟ این هدایت اولاً به دست انبیا و بعد اوصیا و بعد علمای ربانی است.

خوش‌گمان بودن به خدا یک فضیلت است برای انسان و انسان را نجات می‌دهد. اگر حسن ظن به خدا داشته باشیم باعث نجات انسان است. هم در مسائل دنیایی انسان آرامش دارد؛ هم در مسائل آخرت سعادتمند می‌شود.

خدایا من می‌فهمم که تو سختی‌ها را از من دور کردی. می‌فهمم که تو بودی نعمت‌ها را به من دادی. می‌فهمم که این رحمت را تو بر من گستراندی. می‌فهمم که تو چشمه‌های حوادث ناگوار را کور کردی. این متوجه کردن رحمت الهی به سمت خود است

انسان گرفتار همیشه به قدرت لایزال الهی تکیه می‌کند؛ دل از مؤثرهای پوچ و خیالی برمی‌دارد که فکر می‌کند الان این آقا مؤثر است یا کار دست رئیس فلان اداره است. اگر هم این‌ها کاری از دستشان برمی‌آید وسایل الهی هستند

حسادت از بدترین رذایل اخلاقی است که ریشه بسیاری از سقوط‌ها و لغزش‌ها و خطاهای انسان است. کسی که مبتلا به حسد است مبتلا به خیلی از رذایل دیگر می‌شود

در مقابل کیدها و حملات شیطان، انسان ضعیف است. اگر دست من در دست خدا باشد از مصائد شیطان در امان می‌مانم. دعا و سجده نجات‌بخش ماست. اگر ما توحید داشته باشیم خدای تعالی همه این دشمنی‌ها را از ما برمی‌گرداند

هوا و هوس انسان دشمن انسان است؛ چون مانع رسیدن انسان به کمال است. هر چیزی که مانع رسیدن انسان به کمال باشد دشمن انسان است. بعضی وقت‌ها مال است، بعضی وقت‌ها قدرت است، بعضی وقت‌ها مسئولیت است، بعضی وقت‌ها همسر است، بعضی وقت‌ها اولاد است