مؤمن نباید رها باشد. نباید باری به هر جهت باشد. باید برای خودش حریم داشته باشد. مباهات را هم ملاحظه بکند. مؤمن برای خودش چهارچوب دارد. با برنامه زندگی می‌کند. از احتمال دروغ و غیبت و تهمت و … هم اجتناب می‌کند

اصلاً نباید تصور کنیم که گناه کوچک است. یعنی چه گناه کوچک؟ صغیره و کبیره بودن گناه نسبت به خود گناه است؛ نه نسبت به خدا. نسبت به خدا همه گناهان کبیره است. شیطان هم همه تلاشش این است که افراد گناهان خودشان را کوچک ببینند. این بزرگ‌ترین انحرافی است که یک شخص برایش به وجود می‌آید که بگوید: «خدا را شکر که غیرازاین خطا، خطایی ندارم.»

روزی‌رسان اصلی خداوند است؛ و انسان با تلاش خود تنها وسیله‌ای برای رسیدن به‌ روزی‌ای است که خداوند مقدر کرده است. خداوند قادر است رزق بندگان را کم یا زیاد کند و این امری است که در اختیار اوست. او با کم‌وزیاد کردن روزی بندگانش، آن‌ها را آزمایش می‌کند.

عمر در حال سپری شدن است. عمر ما سرمایه ماست. حالا که در گذران شب و روز داری سرمایه‌ات را می‌سوزانی در مسیری قرار بده که برایت ارزش‌افزوده داشته باشد. درازای این سرمایه‌ای که می‌سوزانی باید بهشت گیرد بیاید

خدا را با خدا چطور می‌شود شناخت؟ شما بخواهی خورشید را ببینی نورافکن می‌اندازی روی خورشید تا بتوانی او را ببینی؟ بخواهی لامپ را ببینی نور می‌اندازی روی لامپ تا بتوانی او را ببینی؟ نور را با خودش می‌بینند

در مقام بیان همه ما می‌گوییم که خدا را می‌شناسیم اما شناختمان نسبت به خدا آن‌طور که باید باشد نیست. در کارمان معلوم می‌شود، در رفتارمان معلوم می‌شود، در روابط اجتماعی‌مان، در روابط خانوادگی‌، در روابط سیاسی‌، در همسایه داری‌، در پدر و فرزندی و زن‌وشوهری معلوم می‌شود که زیاد خداشناس نیستیم

بالاترین کمال انسان این است که نقص خودش را در مقابل خدای تعالی بشناسد؛ و ارتباط خودش را با خدا که همان تعلق و فقر است درک کند. رمز پیوند انسان با خدا درک همین فقر است.

می‌دانید که علم قاضی کافی است برای حکم؛ یعنی اگر قاضی خودش دیده باشد کسی تخلفی کرده دیگر شاهد نمی‌خواهد؛ حکم می‌دهد. حضرت می‌فرماید آنجایی که فکر می‌کنید هیچکس نیست از خدا بترسید؛ که شاهد است و حاکم هم خود اوست