هر خواسته که اهل بهشت داشته باشند با تسبیح میگویند. اهل بهشت وقتی خودشان را محتاج نعمی از نعمتهای بهشت میبینند خدای تعالی را منزه از حاجات میدانند. میگوید خدایا تو منزهی از حاجات؛ یعنی ما محتاج هستیم. این ادب دعاست
باید با دعا آشنا شویم و معارفش را بفهمیم که چگونه خدا اجابت میکند و شرایطش چیست. اگر کسی با این معارف آشنا بشود دیگر مأیوس نمیشود از دیر اجابت شدن که بگوید دیگر دعا نمیکنم. ما نباید درنتیجه دعا عجله داشته باشیم
اگر تکیهگاه انسان خدا و درآمدش باشد، خدا و جایگاهش باشد، خدا و رابطههایش باشد، دعا به اجابت نزدیک نیست و احتمال اینکه اجابت نشود خیلی زیاد است. ولی اگر قطعاً و قطعاً خالصانه به سمت خدا بیایید، اجابت دعا قطعی است
خدای تعالی به دعاکننده خودش و کسی که دست نیاز به سمتش دراز کرده نزدیک است. این نزدیک بودن کنایه از دو چیز است؛ اجابت و سرعت اجابت. «إِنَّهُ سَمِیعٌ قَرِیبٌ» هم میشنود و هم نزدیک است و ترتیب اثر میدهد
باید بر سر احکام اسلام و اجرای آن ایستاد و مقاومت کرد. خسارتهای بزرگی که به جهان اسلام واردشده به خاطر تسامح نسبت به قرآن است. امروز مسلمین ما با غرب و فرهنگ غرب بیشتر خو دارند تا با فرهنگ اسلامی. ریشهاش هم همین تسامحهاست.
خدای تعالی در قرآن کریم آیاتی را بیان میکند و در آن آیات، اصل نزول قرآن و مبدأ نزول قرآن که همان اسماء حسنای الهی هستند را بیان کرده است؛ و بخش عمده این آیات هم در حوامیم سبعه است
قرآنی که امام است و ما باید به او اقتدا کنیم، دو کار مهم میکند؛ یکی اینکه میترساند که دنبالهرو کسانی که ظالم هستند نباشیم و دیگر اینکه دنبالهرو و جزو کسانی باشیم که نیکوکار هستند
اختلاف و تشتت در جامعه یکی از عذابها و بلاهایی است که شکننده است. باعث سقوط جامعه خواهد شد. وحدت اجتماعی را از بین میبرد. یکی از ویژگیهای قرآن این است که عامل وحدت و اتحاد است. محور همدلی و همگرایی است
هدف از نزول قرآن این بود که ما فقط بنشینیم قرائت کنیم و ثواب ببریم؟ نه همه آیات قرآن کریم منشاء تفکر است. منشاء اندیشه است. منشاء حرکت به سمت تعالی و رشد است. انسان را سعادتمند میکند. همه آیاتش برای تدبر است
خاصیت ذکر این است که اول در دل تپش ایجاد میکند و بعدش طمأنینه ایجاد میکند. هرچه ظرفیت قلب بیشتر باشد، هرچه انس با قرآن بیشتر باشد، تحمل قلب و آرامش قلب بیشتر خواهد شد