چطور بفهمیم در مسیر قرب هستیم؟ اگر کسی حق را فهمید، راه درست را تشخیص داد و در مسائل فردی و اجتماعی حق را فهمید و رعایت کرد، چه به نفعش باشد چه به ضررش چنین کسی در مسیر قرب الهی حرکت می‌کند

انسان فطرتاً دوست دارد از کسی که به او نعمتی داده قدردانی کند؛ هر کس که می‌خواهد باشد. اگر کسی روحیه حق‌شناسی و تشکر و قدردانی از کسی که به او نعمت داده نداشته باشد، لئیم است، پستی دارد، روح کوچکی دارد.

ما چون قدرت نداریم یک‌چیزی می‌گوییم و زیرش می‌زنیم و می‌گوییم نشد. کسی می‌تواند بگوید «لَا یُخْلِفُ الْمِیعَادَ» که قوت برای او باشد. گفته می‌بخشم می‌بخشد. گفته اگر فلان کار را بکنی بهشت می‌برم، می‌برد. چون قادر است. اگر کسی اعتقاد به قدرت خدا داشته باشد دعایش مستجاب است.

اگر انبیا الهی نبودند انسان راه خودش را نمی‌توانست پیدا کند. مکتب‌های انسانی را ببینید. مگر این‌ها انسان را به مقصد می‌رساند؟ این هدایت اولاً به دست انبیا و بعد اوصیا و بعد علمای ربانی است.

خوش‌گمان بودن به خدا یک فضیلت است برای انسان و انسان را نجات می‌دهد. اگر حسن ظن به خدا داشته باشیم باعث نجات انسان است. هم در مسائل دنیایی انسان آرامش دارد؛ هم در مسائل آخرت سعادتمند می‌شود.

خدایا من می‌فهمم که تو سختی‌ها را از من دور کردی. می‌فهمم که تو بودی نعمت‌ها را به من دادی. می‌فهمم که این رحمت را تو بر من گستراندی. می‌فهمم که تو چشمه‌های حوادث ناگوار را کور کردی. این متوجه کردن رحمت الهی به سمت خود است