همین سؤال از امیرالمؤمنین شده است که چرا چنین عزت و شوکتی پیامبران ندارند که بتوانند با مال، مردم را هدایت کنند؟ خلاصه عبارت امیرالمؤمنین این است که آزمایش بی‌معنا می‌شد. اگر چنین مسیری نباشد اهل ایمان از غیر اهل ایمان شناخته نمی‌شود.

ما از حسنات لذت می‌بریم؛ و در موقع انتخاب عقل مقایسه می‌کند و ترجیح می‌دهد لذت بهتر، ماندگارتر و شدیدتر را انتخاب ‌کند. هم عقل هم فطرت می‌گوید که به دنبال بهتر و بادوام‌تر برو که بهتر و بادوام‌تر همین دعاست که «رَبَّنَا آتِنَا فِی الدُّنْیَا حَسَنَهً وَفِی الْآخِرَهِ حَسَنَهً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ»

اگر دستگیری خدای تعالی نباشد مسیری که انسان می‌رود چیزی جز هلاکت نیست. راه نجات اولاً اعلام درماندگی نزد خداست؛ و بعد اطاعت و بندگی است. یکی از چیزهایی که بسیار کمک می‌کند و دستگیر انسان است در این مسیر، دستگیری از دیگران است

انسان با مشکلات مختلف مادی و معنوی مواجه می‌شود که باید دعا کند تا در مسیر استقامت داشته باشد. باید از خدا بخواهد که اسلامش تا آخر بماند و نیمه رها نشود. خیلی مهم است که عاقبت انسان به خیر باشد. بعضی‌ها مسلمان هستند اما مسلمان نمی‌میرند. بعضی‌ها هم مسلمان نبودند؛ اما مسلمان می‌میرند. این را باید از خدا خواست

باید دائم دعا کنیم که خدایا بعدازاینکه ما را هدایت کردی قلبمان به سمت چیزهای دیگر منحرف نشود. انسان هدایت می‌شود ولی شیطان هم که یک‌لحظه دست برنمی‌دارد. چه تضمینی هست که ایمان برای ما باقی بماند؟ انسان در هرلحظه ممکن است خطا کند

برای اینکه خدا عملی را بپذیرد، علاوه بر اینکه عمل باید صالح باشد، عامل هم باید صالح باشد؛ یعنی هم عمل باید عمل نیکویی باشد و قابلیت تقرب به خدا را داشته باشد؛ و هم شخصی که آن را انجام می‌دهد باید صالح و باتقوا باشد. از یک روح ایمانی کار باید صادر شود

ما باید اهل فعالیت‌های علمی باشیم و حریص هم باشیم و قناعت هم نکنیم. هرکسی به هر مقدار که می‌تواند باید اقدام داشته باشد. در کسب علم تا می‌توانید تلاش کنید و مصرف کنید

خدا هدایتش را آورده و می‌گوید دستت را بده تا من ببرم تو را برسانم؛ اما کسی که دستش را از دست خدا کشیده و به سوء اختیار خودش، مسیر غلطی را انتخاب می‌کند، خودش عمداً و متعمداً خودش را از هدایت محروم کرده است