نماینده ولی‌فقیه در استان البرز در چهارمین شب اقامه عزای حسینی (علیه‌السلام) در مصلای بزرگ کرج، در ادامه بحث “جلوه‌های رضا و تسلیم در سبک زندگی حسینی و واقعه‌ی عاشورا” بیان داشت: حسین (علیه‌السلام) به آنچه خدا برای او می‌خواهد راضی است و بیان‌هایی چون “رِضا اللهِ رِضانا أَهْلَ الْبَیْتِ” و”الهی رِضاً بِرِضِاکَ”، در جای‌جای مواقف سخت و سنگین جریان عاشورا، مؤید همین معناست.
آیت‌الله سید محمدمهدی حسینی همدانی یادآور شد: میزان راضی بودن انسان به رضایت الهی، در مقدرات و ابتلائات نمایان می‌شود و او که در کوچک‌ترین آزمایش و سختی، لب به شکوه و گلایه از خداوند باز می‌کند، نمی‌تواند ادعای وصول به مقام “رضا” داشته باشد.
وی “زهد” را مقدمه و مبنای نیل به مقام “رضا” دانسته و گفت: زهد یعنی انسان نسبت به دنیا و مافیها بی‌رغبت باشد که البته خود بحث مفصلی در اخلاق و معرفت دارد.
امام‌جمعه کرج اظهار داشت: معنای “زهد” این است که انسان نباید دنیا را به‌صورت مستقل ببیند و دید او نسبت به دنیا باید دید “ابزاری” باشد.
وی افزود: دنیا وسیله و ابزار رسیدن به مقصد است و نباید خودش هدف و مقصد انسان باشد که در این صورت، تمام تلاش او نیز منحرف و بی‌نتیجه می‌گردد و نباید از یاد برد که حتی مسائل کمالی چون عبادات نیز در این رده قرار می‌گیرند.
آیت‌الله حسینی همدانی تصریح کرد: اگر رسول خدا (صلی‌الله علیه و آله) نماز را نور چشم خود می‌داند و امام حسین (علیه‌السلام) برای اقامه نماز فرصت گرفت، نه به این دلیل است که خودِ نماز، هدف و مقصد باشد، بلکه با مَرکَب نماز است که انسان می‌تواند خود را به قرب الهی برساند و هرکس هم در عالم به مقام بالایی رسید از توجه او به نماز و خصوصاً نماز شب بوده است.
وی با اشاره به حدیث “إنّ الوصول إلی الله سفرٌ، لا یُدرک الاّ بامتتاع اللیل” از امام عسگری (علیه‌السلام)، گفت: وصول الی الله، سفری است که جز با وسیله و مَرکَب “شب‌زنده‌داری”، درک نمی‌شود.
نماینده ولی‌فقیه در استان البرز ادامه داد: نوحه و گریه و روضه و محبت به امام حسین (علیه‌السلام)، همه وسیله‌اند و اگر این مقدمات و وسایل به‌عنوان هدف و مقصد قرار گیرند، رهزنِ مسیر کمال انسان خواهند شد.
وی خاطرنشان ساخت: خود اهل‌بیت (علیه‌السلام) نیز ” نَحنُ الوَسائِط” و ” نَحنُ الصِّراط” می‌گویند و خود را واسطه و مسیر رسیدن به کمال و “کشتی نجات” می‌دانند که انسان را به ساحل امن الهی می‌رساند.
آیت‌الله حسینی همدانی با بیان اینکه ویژگی این وسایل، دوام و اتصال است و دوری از آن‌ها، گمراهی و سقوط است، تأکید کرد: نباید فراموش کرد که وسایل معنوی و کمالی، رساننده‌ای نیست که پس از رسیدن به مقصد، از آن‌ها جدا شویم و اینکه گفته شود ما به کمال رسیده‌ایم و مثلاً دیگر نیاز نیست نماز بخوانیم، حرف باطل و سخیفی است که اگر چنین بود، پیامبر (صلی‌الله علیه و آله) و امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) از همه مستحق‌تر به آن بودند.
وی “حب به دنیا” را مانع رسیدن به مقام “زهد” دانسته و تصریح کرد: نمونه‌ی حب به دنیا، محبت به فرزند است و کسی که چنین باشد، نمی‌تواند مانند حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) و حضرت اسماعیل (علیه‌السلام)، یا امام حسین (علیه‌السلام) عمل کند و برای رهایی از آن باید “محبت به خدا” را در دل تقویت کرد.
امام‌جمعه کرج یادآور شد: البته زهد را بی‌احساس بودن و سرد بودن نسبت به اطرافیان و کار و تلاش نکردن معنا کرد؛ اتفاقاً اوج مهربانی کردن و روابط انسانی نیز در همین اهل ایمان و مصداق تام آن یعنی معصومین (علیهم‌السلام) دیده می‌شود؛ اما اینان مانند سایرین دائماً مشغول محاسبه نیستند و انتظار سود دنیا را نمی‌برند.
وی اظهار داشت: قرآن کریم در آیه ۲۳ سوره مبارکه حدید، “زهد” را “شادی نکردن برای داشته‌ها” و “ناله و فغان نداشتن برای ازدست‌رفته‌ها” معنا می‌کند و انسان باید به اینجا برسد تا بتواند به زهد واقعی معرفت یافته و به مراحل بالاتری چون “رضا” قدم بگذارد.
نماینده ولی‌فقیه در استان البرز بیان داشت: انسانی که به مقام “رضا” رسیده است، خدا را مبدأ حکمت و رحمت می‌داند؛ یعنی خدا کاری را بدون دلیل علمی و خیر و نفع انسان برای او تقدیر نمی‌کند و انسانی که این مطلب را درک و باور کند، عملاً در مقام “رضا” واردشده است.
وی خاطرنشان ساخت: مقامات معرفتی به سن و سال و جایگاه وابسته نیستند و وقتی مقام “رضا” حاصل شد، از پیر میدان‌دیده تا طفل ۱۳ ساله و حتی زنان درون خیمه‌های کاروان حسین (علیه‌السلام)، همه یک‌گونه سخن می‌گویند و دم از جانبازی و سربازی در راه محبوب می‌زنند.
وقتی انسان به مقام “رضا” رسید، زینب (سلام‌الله علیها) که خود سرسلسله‌ی زاهدان است، تمام داشته‌های خود را در راه جانان فدا می‌کند و درنهایت نیز “ما رأیتُ الاّ جمیلاً ” می‌گوید.
