نماینده ولی‌فقیه در استان البرز در مراسم دومین شب عزای اباعبدالله الحسین (ع) که در مصلی کرج برگزار شد در ادامه بحث “توکل در زندگانی و قیام حسین (علیه السلام)” بیان داشتند: مقام توکل تنها مختص اهل معرفت نیست و همه ی انسانها باید به آن متصف شوند؛ این صفت نقش سازنده ای در زندگی انسان دارد و ارتباط مستقیمی با جهان بینی و نگرش انسان دارد.
آیت‌الله سید محمدمهدی حسینی همدانی گفتند: کسی که جهان بینی مادی دارد و سطح تفکر او از مسایل دنیایی بالاتر نمی رود با کسی که تفکر خدایی دارد، تفاوت های بسیاری دارد؛ اولی حاضر نیست ذره ای زحمت را برای کمک به دیگری تحمل کند و دیگری برای دفاع از اعتقاداتش تا خارج از مرزهای سرزمینی هجرت می کند.
ایشان ادامه دادند: توکل یکی از مراحل کمالی است که در زندگی انسان نقش دارد، در زندگی شخصی و خانوادگی و اجتماعی و سیاسی و نوع برخوردها نقش دارد.
امام جمعه کرج با اشاره به سیره ی سیدالشهدا (علیه السلام) در طول مسیرمدینه به سوی مکه و به سمت کربلا، عنوان کردند: اگر تمام بیانات حضرت در طول این مدت را که در یک کتاب جمع شده است، بررسی کنید، می بینید که در لحظه لحظه ی این مسیر بحث توکل و رضا مطرح است؛ عملکرد حضرت در این ایام نیز تماماً نشان دهنده ی توکل و رضا در مقام عمل و نه حرف است.
ایشان خاطرنشان ساختند: طبق بیان قرآن کریم، کسی که توکل بر خدا داشته باشد، همین توکل برای او کافی است و مومنین تنها بر خدا توکل می کنند؛ یعنی رابطه ی ایمان و توکل، رابطه ای توامان است.
توکل در درون خود، حالت عجز در مقابل خدا دارد
آیت الله حسینی همدانی اظهار داشتند: توکل همان گزینش وکیلی برای تدبیر و سرپرستی و انجام عملی است، در کاری که خود ما توان یا امکان انجام آن را نداریم؛ در رابطه با خدای تعالی نیز به همین گونه است.
انسانی که بصیر و عالم و قادر نیست، ناچار است به کسی که این ها را دارد تکیه کند و انسانی که چنین دیدی پیدا کرد و به رابطه ی خود و خدا پی برد به بیان ” قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ، نِعْمَ الْمَوْلى وَ نِعْمَ النَّصیر ” می رسد.
اگر انسان به جایی برسد که یقین کند که هیچ کس دیگری غیر از خدا نقشی در زندگی او ندارد و نفع و ضرر و اعطا و منع او به دست شخصی نیست و تنها خداست که اختیار همه ی امور او را دارد و در انجام و نتیجه کار هم به کسی امیدی نداشته باشد، او به مقام توکل رسیده است.
استفاده از اسباب و وسایل منافاتی با توکل ندارد به شرط آنکه کسب آنها را از خداوند بدانیم و تاثیرشان را نیز مستقل ندانیم.
متوکل حقیقی اراده ی خدا را بر اراده ی خود مقدم می داند و عاقبت امر خود را به خدا وا میگذارد؛ چنین شخصی فارغ از میل و اراده ی خود، نسبت به احکام دینی و دستورات الهی تابع است و نتیجه را هم از خدا انتظار می برد.
