حضرت آیت‌الله حسینی همدانی با توجه به توصیه رهبر معظم انقلاب اسلامی به عموم مردم مبنی بر خواندن دعای هفتم صحیفه سجادیه جهت دفع بلا و سختی به شرح این دعا از حضرت زین‌العابدین (ع) پرداختند که تفسیر فراز اول آن به شرح ذیل است:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
اَلحَمدُالله رَبِّ‌العالَمینَ و صَلَّی اللَّه عَلی مُحَمَّد وَ آلِهِ الطّاهِرین.
بعدازآنکه رهبر معظم انقلاب توصیه فرمودند به اینکه دعای هفتم از ادعیه‌ی صحیفه‌ی سجادیه‌ی امام سجاد (ع) برای رفع گرفتاری‌ها و بلاها و به‌خصوص این ویروس منحوس خوانده شود تصمیم بر این شد که شرح مختصری از این دعای شریف به عرض شنوندگان محترم برسد.
خوب می‌دانید این دعا از دعاهایی است که در هنگام کارهای سخت یا گرفتاری‌هایی که پیش می‌آمده یا غمگینی حاصل می‌شده این دعا واردشده و در این دعا به تعدادی از وظایفی که بندگان در هنگام بلا دارند اشاره‌شده است.
ترجمه عبارت اول این است که: ای کسی که گره‌های سختی‌ها به دست او باز می‌شود، و ای کسی که تندی و شدت ناملایمات و شداید به عنایت او درهم می‌شکند، و ای کسی که از او راه خروج از تنگی و راه ورود به آسایش خواسته می‌شود.
دعا با عبارتی بسیار امیدبخش آغاز می‌شود و همان اول یاس و نامیدی را از انسان می‌گیرد. گره‌های کوری که در زندگی افراد واقع می‌شود و کسی نمی‌تواند در باز کردن آن‌ها کمک مؤثری داشته باشد، خداوند متعال باتدبیر بالغه و حکیمانه‌اش به‌آسانی آن عقده‌ها و گره‌ها را باز می‌کند.
کار در دست خدای کریم است که با حکمت و کرامت، امور بندگانش را رسیدگی می‌کند و همه بندگانش را دوست دارد و به آن‌ها مهربان است. پس کدام سختی و گرفتاری و مصیبت است که به‌وسیله او، به‌آسانی، آرامش و آسایش تبدیل نشود.
مکاره جمع مکروه است، وقتی ناراحتی‌ها از جهات مختلف به سمت انسان هجوم آورده و همه یکجا جمع شده باشند، ایجاد یاس و ناامیدی می‌کنند و شخص را دچار اضطراب و نگرانی می‌کنند. اینجا نباید حسن ظن به خدا که از سرمایه‌های اصلی اهل ایمان است را از دست داد. و از طرف دیگر قنوط و مأیوس بودن از رحمت و توجه الهی هم خود رذیله دیگری است.
فرق اهل ایمان و دیگران در همین است که هرگز ناامید از رحمت الهی نیستند و هر مسئله‌ای را بر اساس حکمت خداوندی می‌سنجند. و یقین دارند که رب‌العالمین آنان را رها نمی‌کند. که در آیه ۷۸ سوره مبارکه یوسف فرمود: «لا تَیاَسُوا مِن رَّوحِ اللهِ اِنَّهُ لایَیاَسُ مِن رَّوحِ اللهِ الا القَومُ الکَافرونَ» آن چیزی که بشر را سعادتمند می‌کند امید است. و یاس عامل بدبختی و نابودی است.
در بلاها گذشته از اینکه از ابزار و اسباب عادی استفاده می‌کنیم اما توجه تام ما به مسبب‌الاسباب است، به آن‌کسی است که در این اسباب اثربخشی را قرار داده است و از او طلب می‌کنیم که مشکلات را حل کند.
در روایت است از مولانا موسی بن جعفر علیه‌السلام که فرمودند: هیچ بلائی بر بنده نازل نمی‌شود که خدای تعالی به دل او بیندازد که دعا کند مگر اینکه رفع بلا نزدیک خواهد بود و هیچ بلائی بر بنده نازل نمی‌شود که آن بنده از دعا کردن خودداری کند مگر آن‌که آن بلا طولانی خواهد بود پس هرگاه که بلا نازل شد بر شما باد که دعا و تضرع به درگاه خدای تعالی داشته باشید.
خدای تعالی را قسم می‌دهیم به‌حق اولیایش بلاها و ابتلائاتی که بر امت اسلامی و مردم جهان واقع‌شده را به‌زودی مرتفع بگرداند.
و الحمدالله رب‌العالمین.
