“دعوت به خود” به‌جای “دعوت به خدا” ، نشان مدعیان دروغین و عرفان های انحرافی است

نماینده ولی‌فقیه در استان البرز، در اولین جلسه درس اخلاق حوزه دانشجویی خواهران استان البرز در پردیس کشاورزی دانشگاه تهران، ضمن تبریک ایام ربیع‌الاول و تقارن آن با نابودی حکومت داعش در منطقه غرب آسیا، بیان داشت: دانشجوی معتقد، از ارکان اساسی دانشگاه اسلامی و پایه‌گذار تمدن اسلامی است.

آیت‌الله سید محمدمهدی حسینی همدانی با معرفی کتاب “جهاد اکبر” به‌عنوان مبنای مباحث اخلاقی این جلسه، اظهار داشت: اهل سلوک و معرفت، اولین قدم بعد از ایمان را توبه می‌دانند که مقدمه‌ی آن “یقظه” است.

برای رسیدن به خدا باید از  “من” گذشت

وی با بیان اینکه انسان به خود علاقه‌مند است و هر چیز را برای خود می‌خواهد، درحالی‌که برای رسیدن به خدا باید از حجاب خود و “من” گذشت، خاطرنشان ساخت: یقظه به معنای بیداری از غفلت است و آیه ۴۶ سوره مبارکه سبا به این مفهوم اشاره دارد.

امام‌جمعه کرج گفت: یقظه نوری است که بر دل انسان می‌تابد و منشأ تمام حرکت کمالی او می‌گردد و اگر به جان کسی بیافتد به‌سادگی خاموش نمی‌شود.

وی تصریح کرد: کسی که در خواب است، از عالم بی‌خبر است و حال بیداران را درک نمی‌کند و اگر هم با اهل‌دلی برخورد کند، با اندک توجهی، به او وابسته می‌شود.

وابستگی، نکوهیده است

آیت‌الله حسینی همدانی خاطرنشان ساخت: البته این وابستگی، اگر به معنای دنبال دیگری افتادن باشد نکوهیده است و اهل معرفت نیز هرگز کسی را به خود دعوت نکرده‌اند، بلکه به خدا دعوت کرده‌اند و اصلاً می‌توان “دعوت به خود” در گفتار و کردار، به‌جای “دعوت به خدا” را نشان مدعیان دروغین و عرفان های انحرافی دانست.

وی بیان داشت: توجه به نشانه‌های الهی، از بهترین راه‌ها برای بروز یقظه در انسان است و آیات الهی در شئون مختلف عالم مانند خلقت خود انسان، نور یقظه را در انسان روشن می‌کند.

نماینده ولی‌فقیه در استان البرز با تأکید بر دوری از غفلت که چرک جان انسان است، یادآور شد: انسان موحد هرگز غافل نیست، هر چیزی را نشانه‌ی خدا می‌داند و از آن برای رشد کمالی خود استفاده می‌کند.

غفلت، مانع بیداری

وی خاطرنشان ساخت: غفلت مانع بیداری است و شیطان با استفاده از همین عامل و امروز و فردا کردن که اصطلاحاً به آن “تسویف” می‌گویند، انسان را از مسیر هدایت خارج می‌کند.

آیت‌الله حسینی همدانی گفت: گاهی انسان بعد از مدت‌ها یاد خطای گذشته‌ی خود می‌افتد که نشانه‌ی لطف الهی و رهایی او از غفلتی است که بتواند توبه کرده و جبران مافات کند؛ هم چنان‌که ممکن است خداوند گناهان معصیت‌کاران را از یاد آن‌ها ببرد تا به این طریق آنان را عذاب کند.