ریا و ظاهرسازی و اینکه انسان سعی کند خود را بهتر از آنچه هست نشان بدهد کاری ناپسند و نکوهیده است

وقتی انسان فهمید برای آخرت آفریده شده، بی‌صبرانه برای گذر از پل دنیا تلاش می‌کند. او آدم بیکاری نیست؛ دائم در حال انجام عمل صالح است چون می‌داند که ماندنی نیست و اینجا سرمایه‌ای است که باید از آن استفاده کند

بر اثر یاد مرگ در روح انسان نوری ایجاد می‌شود که نمی‌گذارد فطرت پاک او به تاریکی گناه آلوده شود؛ و در اثر همین نور است که جان انسان وسعت پیدا می‌کند و از محدوده تنگ دنیا فراتر می‌رود و به عالم بیکران ابدی توجه پیدا می‌کند

گریه‌ای که در انسان حرکت ایجاد نکند، گریه‌ای که روح حماسه را زنده نکند، گریه‌ای که شجاعت ایجاد نکند، گریه‌ای که توجه به محروم و مظلوم درست نکند، آن گریه تقلبی است

چه کار کنیم گرفتار دنیا نشویم؟ یک راهکار دارد؛ و آن این است که دست به جیب باشیم. انسان اگر اهل انفاق باشد به این بلیه مبتلا نمی‌شود

کسی دنیا نداشته باشد، آخرت ندارد. در دنیاست که می‌توانیم برای خودمان آخرت کسب کنیم. امیرالمومنین در دنیا امیرالمومنین شد. اولیا خدا اگر به درجه‌ای از درجات عالی رسیدند در دنیا رسیدند. تنها فرصتی که انسان دارد برای رشد همین دنیا است

دنیا با تمام نعماتی که دارد برای هم بهره‌مند، هم محروم غیر از امتحان چیزی نیست. ولی ما باورمان نمی‌شود که همه چیز امتحان است.

زیرک آن کسی است که عاقلانه فکر ‌کند؛ نفس خود را مهار کرده و همه همتش آخرتش باشد؛ چون نفس یابوی سرکش است و می‌خواهد فقط بخورد و بچرد

ترس از خدا باید در انسان شور و هیجان و امید به وجود بیاورد. خوف و حزنی که باعث افسردگی شود و انسان حال کار و عبادت هم نداشته باشد، موردقبول اسلام نیست. حزن و خوفی که امید را از انسان بگیرد که نتواند نسبت به آینده کاری انجام دهد ارزشی ندارد